Eerst even terug in de tijd. Waarom ben je vorig jaar weg gegaan bij ABAB?

“Ik ben moeder van drie kinderen van 1, 4 en 5 jaar. Een druk gezinsleven dus. Ik werkte daarbij 24 uur bij ABAB. ABAB is flexibel. Als ik ’s middags ging helpen op school bij een activiteit, dan haalde ik die uren ’s avonds in. Daarnaast vond ik het soms lastig om nee te zeggen als er door collega’s om hulp werd gevraagd. Ik werkte dus meestal zo’n 32 uur per week. Ik kreeg behoefte aan rust. Een baan in het bedrijfsleven met meer structuur, waarbij ik van 9:00 tot 17:00 zou werken, dat leek me ideaal. Ook had ik nog niets anders gezien dan ABAB naast mijn studie. Ik vond het goed voor mijn ontwikkeling om ergens anders aan de slag te gaan.”

Je vond een andere baan. Hoe verliep dat?

“Ik vond best snel iets anders. Een bedrijf waarbij ik geen laptop had die mee naar huis ging. Zo zou ik niet in de verleiding komen om ’s avonds nog aan het werk te gaan. Als ik daar klaar was met mijn werk, dan was ik ook echt klaar. Zo dacht ik. Het leek me een goede oplossing. Maar al binnen een maand verlangde ik terug naar ABAB.”

Waarom wilde je terug naar ABAB?

“Ik ontdekte hoe fijn die flexibiliteit van ABAB juist is. In mijn nieuwe baan was het niet makkelijk om iets te regelen als een van de kinderen ziek was of als ik wilde helpen op school. Die uren gingen dan van mijn vakantiedagen af. Daar kwam bij dat ik de afwisseling van het werk bij ABAB miste. In mijn nieuwe baan had ik te maken met één bedrijf, terwijl ik bij ABAB afwisselend werk deed voor allerlei verschillende bedrijven die allemaal hun eigen uitdagingen hebben. Ik heb het nog een paar maanden een kans gegeven, omdat ik dacht dat ik misschien gewoon moest wennen. Maar de heimwee naar ABAB ging niet weg.”

Toen ben je gaan praten bij ABAB?

“Dat klopt. Ik heb een open en eerlijk gesprek gehad. Ze wisten waar ik tegenaan liep en dachten met me mee over hoe we die situatie in de toekomst konden voorkomen. Ik moet duidelijker aangeven waar mijn grenzen liggen. Natuurlijk wil ik in drukke periodes mijn collega’s helpen, maar het moet wel binnen mijn planning passen. Met mijn leidinggevende ben ik gaan kijken naar wat er haalbaar is. Vanaf februari dit jaar ben ik weer aan het werk gegaan. In het begin was ik bang dat ik weer in mijn oude patroon zou vallen. Maar het gaat goed. Ik geef duidelijk aan wat ik wel en niet kan doen. De flexibele werktijden nam ik eerst voor lief en nu waardeer ik die juist.”

Hoe is je werk-privébalans nu?

“Die is stukken beter. Nu de kinderen klein zijn wil ik er voor ze zijn. Voor je het weet zijn ze groot. Als ik bij een activiteit op school wil zijn en ik haal die uren ’s avonds in, dan is dat een bewuste keuze. Ik vind het minder moeilijk om op te brengen dan eerst. Ook omdat ik mijn uren beter bewaak door mijn grenzen aan te geven.”